Φόρτωμα σιταριού στον αλευρ/λο Ζαφειρόπουλου

Ο αλευρόμυλος Καλλιβωκά

Ο αλευρόμυλος Βαρωνέτου

"Δαλιέτου"

Ζαφειρόπουλου - Σοφιανόπουλου ( Μαντούκι ) και

Δαλιέτου - Μπάκλη ( Γαρίτσα )

σε έκθεση του 1949 από το Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο Κερκύρας αναφέρει ότι μπορούσαν να παράγουν αθροιστικά :

240 τόννους αλεύρι και 10 τόνους μακαρόνια το 24-ωρο !

απασχολώντας άμεσα γύρω στα 250 άτομα και δίνοντας έμμεσα εργασία σε άλλα 750. Οι μηχανολογικές εγκαταστάσεις, σύμφωνα με την ίδια έκθεση, πληρούσαν όλους τους όρους της εξελιγμένης βιομηχανίας του είδους της και η παραγωγή ήταν ισοδύναμη με την αντίστοιχη προπολεμική ( ενώ όμως το προσωπικό λιγότερο ).

Το έτος 1949 εισήγαγαν ( οι δυό αλευροποιίες ) 45.000 τόννους σιτάρι και εξήγαγαν στην υπόλοιπη Ελλάδα 37.000 τόννους προϊόντων, αποτελώντας για τη χρονιά εκείνη το 65 % της εισαγωγικής και εξαγωγικής κίνησης του λιμανιού της Κέρκυρας. Τα προϊόντα που καταναλώνονταν μόνο στην Κέρκυρα ήταν το 15 % της παραγωγής.

Αυτό σημαίνει όμως ότι έπρεπε να εξάγουν το 85 % της παραγωγής τους, όταν οι ανταγωνιστικές βιομηχανίες σε άλλα μέρη της Ελλάδας κατα μέσο όρο εξήγαγαν το 50 % ( και το υπόλοιπο 50 % καταναλώνονταν τοπικά ). Από την άλλη πλευρά τα έξοδα φορτωσης-εκφόρτωσης ήταν διπλάσιο από οποιοδήποτε άλλο μέρος στην Ελλάδα ( 69.000 δρχ. ο τόννος έναντι 34000 δρχ. σε Πειραιά και Θεσ/νίκη ).

Υπήρχαν και άλλοι μικρότεροι όπως

του Βαρωνέτου - Θεοτόκη

και του Καλλιβωκά,

επίσης στην ακτή του Μαντουκιού, δίπλα στου Ζαφειρόπουλου.

Σε σύγκριση με το κυριότερο εισόδημα του νησιού που εκείνη την εποχή προέρχονταν από τις ελιές, αναφέρεται ότι οι Αλευροβιομηχανίες προσέφεραν στην Κέρκυρα εισόδημα ίσο προς το ένα τρίτο εκείνου που προέρχονταν από την ελαιοκαλλιέργεια.